Zasłony - dobry pomysł!
Moim zdaniem dobrze dopasowane zasłony potrafią zupełnie zmienić charakter wnętrza. Jestem jednak zdecydowanie po stronie zasłon sięgających do podłogi - dodają pomieszczeniu przytulności i nie kończą się gdzieś dziwnie przy parapecie. Wiele osób uważa takie rozwiązanie za niepraktyczne - zasłony łapią wtedy więcej kurzu, plączą się po podłodze (wcale nie muszą, mogą być tak przycięte, by jej nie dotykały), czy też zasłaniają kaloryfer. Przede wszystkim - tylko grube zasłony mogą stanowić dla kaloryferów problem. zaletą zasłon jest to, że łatwo je dopasować, można je skrócić, jednak nie muszą być na wymiar, tak jak rolety. Bez wątpienia dodają wnętrzu przytulności, a w sypialni zasłonią światło. świetnie opasują zarówno do nowoczesnych wnętrz, jak i do klasycznych.
Tkaniny artystyczne, za Wikipedią
Osobną grupę tworzą tkaniny ludowe i artystyczne. Wytwarzane najczęściej w sposób chałupniczy, ręcznie, na prostych, drewnianych warsztatach tkackich, lub nawet na drewnianych ramach przy pomocy specjalnego grzebyka lub ciężkiego widelca. Surowcem do wykonywania takich tkanin jest średnio gruba, podwójna przędza lniana lub konopna na osnowę i bardzo gruba, pojedyncza, ręcznie przędziona, przędza wełniana na wątek. Jako wątek stosuje się również ścinki tkanin, futer, łodygi traw, słomę, trzcinę, pędy bambusa, a nawet cienkie listewki drewniane. Najczęściej stosowanymi w tych tkaninach splotami tkackimi jest splot płócienny lub skośny. Wspólną cechą tych tkanin jest wzór tworzony przez barwny, nitkowany (fakturowany) wątek. Wszystkie te tkaniny rozpoczyna się i kończy odcinkiem (ok. 2 cm) tkaniny, wykonanej wątkiem z takiej samej przędzy jak osnowa. Z wolnych końców osnowy wykonuje się frędzle. Ten typ tkanin produkują również małe zakłady rzemieślnicze.
Można tu wyodrębnić:
Ludowe:
pasiaki - tkaniny o szerokości ok. 140 cm, wykonywane najczęściej chałupniczo, gdzie osnowa i wątek wykonane są z ręcznie przędzionej cienkiej wełny. Zastosowanie na wątek przędzy barwionej na różne kolory daje w efekcie tkaniny o poprzecznych pasach. Najczęściej stosowany jest splot skośny \beginmatrix \frac3 \quad\quad 1 \endmatrix. Wzór tworzą zarówno osnowa jak i wątek. Zastosowanie ? narzuty
chodniki ? tzw. szmaciaki, tkaniny o szerokości od 60 do 80 cm. Na bazie lnianej lub konopnej osnowy, podwójnej lub potrójnej, przeplatany jest w splocie płóciennym wątek ze ścinków starych tkanin. Kolory układane są zupełnie przypadkowo, dając mieszaninę kolorowych poprzecznych kresek, lub grupami w jednym kolorze, dając efekt poprzecznych pasów. Wzór tworzy kolorowy wątek
futrzaki ? tkaniny o szerokości od 80 do 140 cm, osnowa lniana lub konopna, podwójna lub potrójna, wątek wykonany ze ścinków futer daje dość gruby wyrób o ciekawej kolorystyce i fakturze. Wzór tworzy puszysty wątek. Stosowane jako narzuty, dywaniki itp.
kapy - tkaniny wykonywane z wykorzystaniem maszyn Jacquarda, z przędzy bawełnianej (wątek) i jedwabnej (osnowa). Tkaniny o wymiarach ok. 1,8 x 2,2 m i wielkoformatowych wzorach, wielowarstwowe. Wzór tworzy barwna osnowa. Stosowane jako narzuty
maty - dekoracyjne tkaniny w których osnowę stanowi mocna przędza lniana, natomiast jako wątek stosuje się różne materiały takie jak słoma, trzcina, bambus lub cienkie drewniane listewki.
Artystyczne ? kilimy płochowe i grzebyczkowe
sumaki ? tkaniny o różnych wymiarach, wykonane całkowicie z wełny, których cechą charakterystyczną jest reliefowa powierzchnia. Tworzy ją wzór wykonany z wątku haftującego. Osnowę i wątek wiążący wykonuje się z jednobarwnej przędzy podwójnej lub potrójnej, a wątek haftujący z grubszej, wielobarwnej przędzy pojedynczej. Wątek haftujący przeplata się nad czterema nitkami osnowy w prawo, następnie pod dwiema w lewo, dalej nad czterema w prawo, pod dwiema w lewo itd. Wątkiem tym zapełnia się tylko miejsca tworzące wzór na tle płótna z osnowy i wątku wiążącego. Po każdym zapełnieniu wszystkich elementów wzoru wątkiem haftującym przerzuca się wątek wiążący
kilimy płochowe - dekoracyjne tkaniny o dość dużej grubości tkane przy użyciu grubo przędzionej wełny (wątek) na lnianej osnowie. Każdy wątek przybijany jest do krawędzi tkaniny, która tworzy linię prostą, płochą. Stosuje się tu kolorowe geometryczne wzory. We wzorach nie występują praktycznie linie krzywe. Każdy wzór to zbiór większych lub mniejszych kwadratów (kostek). Linie ukośne wzoru mają formę schodków. Schodki są tym bardziej widoczne im grubszy zastosowano wątek. Wzór tworzy barwny wątek, całkowicie przykrywający nitki osnowy
kilimy grzebyczkowe ? gobeliny, wielobarwne obrazy, tworzone są najczęściej z półproduktów podobnych jak kilimy płochowe, ale zupełnie inną techniką. Wzór tworzy barwny wątek, całkowicie przykrywający nitki osnowy, co jest nadrzędną zasadą przy tworzeniu tego typu wyrobu. Jeśli we wszystkich typach tkanin wątek układa się poprzecznie wzdłuż linii prostej, to w gobelinie wątek jest układany w sposób pozornie chaotyczny, tworząc różne linie krzywe, tzw. pagórki. Dlatego do przybijania wątku używa się specjalnego ciężkiego grzebyka (stąd nazwa). Do wytwarzania gobelinów stosuje się wątek wełniany lub jedwabny, o różnej grubości, barwiony na wiele odcieni kolorów. Daje to możliwość uzyskania "barwnych obrazów". Efekt podobny do grafiki rastrowej. W projektach gobelinów należy unikać długich linii pionowych, ponieważ pozostają wówczas nieprzewiązane nitki osnowy (dziury). Niektórzy twórcy pozostawiają takie dziury, traktując je jako dodatkowy efekt artystyczny, inni ręcznie zszywają je od lewej strony. Gobeliny wykonywane w średniowieczu, z cienkiej przędzy jedwabnej lub wełnianej, nazywano tapiseriami lub oponami. Tą samą techniką wykonane są również arrasy.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Tkanina#Tkaniny_artystyczne
Rola tkanin we wnętrzu
Tkaniny - bardzo ważny element każdego wnętrza, często spychany na drugi plan. Bardzo łatwo za pomocą tekstylnych dodatków stworzyć zupełnie inny styl. To jest ten etap, kiedy można poszaleć i podkreślić indywidualny charakter każdego wnętrza. Poduszki, zasłony, pościel, dywany - to wszystko razem powinno tworzyć spójną całość, co nie znaczy jednak że ma być nudno. Jeśli mamy dobrą bazę (którą tworzą podłoga, ściany, stale elementy zabudowy, itd). to można osiągnąć praktycznie wszystko - pasować będą zarówno intensywne kolory, mocne wzory, jak i eleganckie połączenie czerni z bielą.
O tkaninie z Wikipedii
Tkanina ? wyrób włókienniczy płaski powstający w wyniku przeplatania ze sobą (według założonego splotu) wzajemnie prostopadłych układów nitek osnowy i wątku.
Proces wytwarzania tkaniny nazywa się tkaniem i wykonywany jest na krosnach tkackich (ręcznych lub mechanicznych). Półproduktem do produkcji tkanin jest przędza tkacka.
Pierwsze wyroby przypominające tkaninę tworzono już przed ośmioma tysiącami lat. Nie były to tkaniny w dzisiejszym rozumieniu, ponieważ składały się z luźno splecionych ze sobą włókien, traw, pasków skór zwierzęcych, cienkich gałęzi czy pnączy. Powstawały w ten sposób plecionki, strukturą przypominające tkaniny. Były to wyroby o ograniczonych i najczęściej niewielkich wymiarach. Tkanina lniana, w wyrafinowanej formie, bardzo cienka, przejrzysta, miała swój początek w starożytnym Egipcie w okresie Starego Państwa ok. XXVII wiek p.n.e. - XXII wiek p.n.e.. Zachowało się wiele malowideł i zapisów o produkcji lnu i jego wykorzystaniu przez starożytnych Egipcjan. Dopiero opanowanie techniki skręcania włókien na mokro (przędze mokroprzędne) zapoczątkowało przemysłowe wytwarzanie tkanin lnianych.
Tkaniny, w odróżnieniu od pozostałych typów płaskich wyrobów włókienniczych, powstają zawsze z dwóch układów nitek - osnowy i wątku. Połączenie tych dwóch układów według określonego porządku (splotu) tworzy strukturę tkaniny. Właściwości nitek osnowy i wątku wpływają na właściwości wytworzonej z nich tkaniny. Zatem podstawowe parametry struktury tkaniny to:
Splot tkacki ? wpływa na wygląd i przeznaczenie tkaniny. Możliwość łączenia splotów powoduje, że otrzymuje się olbrzymią liczbę rozwiązań splotowych tkanin o różnym przeznaczeniu.
Liczność (gęstość) osnowy i wątku ? wpływa na elastyczność i przepuszczalność tkaniny.
Wrobienie osnowy i wątku ? w tkaninie nitki osnowy i wątku oplatają nitki układu przeciwnego, tworząc linię falistą. Wskutek tego długość nitki osnowy w 1 metrze tkaniny jest nieco większa niż 1 metr, a długość pojedynczego wątku jest większa niż szerokość tkaniny. Różnica ta zależy od splotu tkackiego, liczności nitek osnowy i wątku, grubości nitek oraz techniki wytwarzania. Stosunek tej różnicy do pozornej długości sfalowanej nitki w tkaninie wyrażony w procentach określa tzw. wrobienie (osnowy lub wątku), które w większości tkanin wynosi od kilku do kilkunastu procent. W niektórych typach tkanin wrobienie nitek może osiągać nawet kilkaset procent. Wielkość wrobienia ma wpływ na elastyczność i przepuszczalność tkaniny.
Grubość ? numer przędzy i jej rodzaj ma zasadniczy wpływ na przeznaczenie tkaniny.
Zmiana jednego lub kilku parametrów zmienia radykalnie właściwości tkaniny, takie jak grubość, masę powierzchniową (gęstość powierzchniową), elastyczność, przepuszczalność itp. Zatem dla tkaniny o określonym przeznaczeniu należy indywidualnie dobrać poszczególne parametry.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Tkanina
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz